

Ik dacht dat het altijd bij een droom zou blijven. Al jaren spaar ik miniatuur VW-busjes en sleutelhangers. Ik kan ze niet laten hangen in de winkel. Als er een VW-busje voorbij komt smelt mijn hart.
Na een heftig afscheid van mijn fijne Mini, total loss door een ongeluk met aquaplaning, dacht ik ineens: ‘Oei, dit had ook heel anders kunnen aflopen’. Met die gedachte in het achterhoofd, begon ik rond te kijken om mijn droom waar te maken.
Ik vond een VW-busje in het zuiden van het land. Natuurlijk veel te veel roest en een zichtbaar gebrek aan liefde gehad, maar ik was op slag verliefd op ‘Kermit’.
Ik geef alles namen en omdat dit busje zo’n appeltjesgroene jaren 70 look heeft, werd het ‘Kermit’. Nog even door de keuring, maar technisch gelukkig in een goede staat. Optisch kun je alles maken, als je er tijd en liefde in stopt. Dus hup, schouders eronder en met de trein naar het zuiden. Een avontuur op zich, want sinds mijn rijbewijs reis ik eigenlijk nooit met de trein.
Ik start de restauratie in de zomer en krijg dan een een melding: het gaat om een jongeman. Hij hield ook van VW-busjes, dit kon je zien aan de vele miniatuurtjes. Ik stelde de ouders voor om hem met een VW-busje naar zijn laatste rustplaats te brengen. Papa rijdt, mama ernaast. Het is een prachtig gezicht: een lichtblauw busje door het groene landschap. Het is een hele warme dag, de zon doet lief mee. Maar ja,.. liever bij leven je droom uit laten komen!