

Hemelvaart, het is heerlijk weer. Tijd om erop uit te gaan, naar zee. Zilte lucht met duinen, de optimale strandbeleving. Julianadorp aan Zee is de eerste mogelijkheid. Ik kom er al jaren. Kermit, mijn groene VW-bus is er klaar voor: net uit de spuiterij, hij glimt erover. Alleen al het instappen voelt als een uitje.
Vandaag gaan we over de Afsluitdijk op naar de camping die ik jaren geleden met mijn zoontje vaak heb bezocht. Nieuwe avonturen beleven met mijn vriend, die niet echt van het kamperen is. Al werd dat beter toen we een leuk plekje hadden uitgezocht en ik hem een lekker gekoeld biertje gaf. Na een koude nacht zijn we vrolijk ontwaakt. Met het ontbijt net achter de kiezen, gaat mijn speciale uitvaart-ringtoon.
Een melding. Het is een mevrouw die ik onlangs nog gesproken had. Bij een voorgesprek, waar we over later spreken… als het zover is en dat moment was nu aangebroken voor haar man. We rijden weg en prompt pruttelt Kermit. Buiten de slagboom staan we stil. We krijgen gelijk hulp. Tevergeefs. Tijd voor de ANWB, ze komen binnen 90 minuten. Oké, even schakelen. Ik stuur het verzorgingsteam naar de familie om hun geliefde mooi thuis op te baren in de kist die ze al hadden uitgekozen. Ik verontschuldig mij, meestal doe ik de verzorging zelf.
De ANWB is er. Euvel: een zekering met beetje corrosie. Behulpzame Ed stelt iets bij aan de motor. Hij heeft een bedrijf in Den Oever en al veel VW-busjes gerepareerd. Dat hij verstand van zaken had, bleek uit alles. Kermit reed weer super. Thuis kleed ik me om en ga naar de familie. Meneer ligt er prachtig bij en straalt rust uit. Ik ga beginnen aan het afscheid. Een week later heb ik Ed gebeld om het gas na te kijken. In rij terug naar Den Oever. Kermit rijdt als een zonnetje. Altijd vraag ik mij af waarom de dingen zo gaan als ze gaan. Ik moest in Noord Holland Ed nog ontmoeten: Kermit’s nieuwe vriend.
Vandaag gaan we over de Afsluitdijk op naar de camping die ik jaren geleden met mijn zoontje vaak heb bezocht. Nieuwe avonturen beleven met mijn vriend, die niet echt van het kamperen is. Al werd dat beter toen we een leuk plekje hadden uitgezocht en ik hem een lekker gekoeld biertje gaf. Na een koude nacht zijn we vrolijk ontwaakt. Met het ontbijt net achter de kiezen, gaat mijn speciale uitvaart-ringtoon.
Een melding. Het is een mevrouw die ik onlangs nog gesproken had. Bij een voorgesprek, waar we over later spreken… als het zover is en dat moment was nu aangebroken voor haar man. We rijden weg en prompt pruttelt Kermit. Buiten de slagboom staan we stil. We krijgen gelijk hulp. Tevergeefs. Tijd voor de ANWB, ze komen binnen 90 minuten. Oké, even schakelen. Ik stuur het verzorgingsteam naar de familie om hun geliefde mooi thuis op te baren in de kist die ze al hadden uitgekozen. Ik verontschuldig mij, meestal doe ik de verzorging zelf.
De ANWB is er. Euvel: een zekering met beetje corrosie. Behulpzame Ed stelt iets bij aan de motor. Hij heeft een bedrijf in Den Oever en al veel VW-busjes gerepareerd. Dat hij verstand van zaken had, bleek uit alles. Kermit reed weer super. Thuis kleed ik me om en ga naar de familie. Meneer ligt er prachtig bij en straalt rust uit. Ik ga beginnen aan het afscheid. Een week later heb ik Ed gebeld om het gas na te kijken. In rij terug naar Den Oever. Kermit rijdt als een zonnetje. Altijd vraag ik mij af waarom de dingen zo gaan als ze gaan. Ik moest in Noord Holland Ed nog ontmoeten: Kermit’s nieuwe vriend.
