Mondkapje

Oeps, mondkapje.
Het is kwart voor twee. De telefoon gaat en ik ben meteen wakker, een melding. Er is iemand overleden en de familie wil graag dat ik de uitvaart begeleid, na een eerde ervaring een paar jaar geleden bijna rond dezelfde tijd. Toen was het oudjaar. Nu is net het nieuwe jaar begonnen.

Even een plons water in mijn gezicht, haren kamen en in de kleren. Ik pak mijn spullen voor de verzorging en zet mijn koeling in de auto. De arts moet nog komen, maar omdat het een stukje rijden is naar de hoofdstad van Friesland, vertrek ik vast. Ik rijd rustig, maar echt glad is het niet op de weg. Bij het eerste tankstation ga ik even naar binnen om een cappuccino te halen. Ik loop naar binnen, bestel en ineens bedenk ik me dat ik mijn mondkapje niet heb opgedaan. Niet bewust maar gewoon vergeten. Ik krijg mijn muntje voor het koffiezetapparaat, zonder commentaar of vervelende blik word ik geholpen. Ik stap in de auto en geniet van mijn eerste slok.

Heerlijk. Het voelt goed, realiseer ik me dat het mondkapje nog niet mijn tweede natuur is geworden als ik net wakker ben en onbevangen de rust van de nacht ervaar.

Aangekomen in Leeuwarden, zie ik de chauffeur van de dokterswacht al staan. Met mijn verzorgingskoffer in de hand en natuurlijk een mondkapje voor, ga ik het verzorgingshuis binnen. De dokter is net klaar met de dood-vaststelling. Met de dochter verzorg en kleed ik mevrouw.

We spreken af om later, in het begin van de middag, het regelgesprek te houden. Ik rijd terug naar Lemmer. Vlak voor dat ik thuis ben hoor ik Sanne (Hans of Miss Montreal?) op de radio, “Door de Wind”. Ik luister het nummer af en doe de motor uit. Prachtig, wat een mooi tekst. Thuisgekomen stap ik onder de douche en kruip onder de donsdeken. Geef mijn lief een kusje en ga lekker verder slapen.