Het is zaterdagochtend, de schoondochter belt mij om af te spreken bij de familie. Graag in de middag, want vader is overleden in het ziekenhuis en iedereen is moe van het waken de afgelopen tijd. Ik maak kennis met mevrouw, ik ken haar wel van gezicht en af en toe een praatje. Ik had geen idee dat de overledene haar man was en de kinderen ken ik ook niet. Toch voelt het vertrouwd. Met de partners erbij gaan we aan de slag.
We zoeken naar een geschikte kist. ‘Graag iets donkers en stijlvols. Géén popelierenhout. want dat zijn waaibomen’, zou papa gezegd hebben. Ze kiezen voor kwaliteit. Ik bestel de speciale kist, welke uit het zuiden van het land moet komen. Gelukkig doet iedereen z’n best en aan begin van de avond kunnen we haar lieve man thuisbrengen. Er wordt ruimte gemaakt in de serre, welke een prachtig uitzicht heeft over ‘t water.
Ondertussen maken we een opzetje voor de tekst van de kaart. Aangezien hij dol op bloemen was, lijkt het ons een mooi gebaar om iedereen die naar de kerk komt, te vragen een onverpakte bloem mee te nemen. Deze moet natuurlijk in een vaas komen. Ik zie om mij heen hele mooie uitgesproken vazen. Het zijn cloisonné vazen, echt prachtig. Dochter zegt: “Alleen.., daar mag geen water in! Ze zijn van koper en ingelegd met mini mozaïek.” Ze pakt een van de bijzondere vazen op en kijkt er toevallig onder…
Er zit een sticker op met de naam van de dochter en P.S.: ‘geen water in doen’. Wat leuk, een kadootje van papa. Meegenomen op een van zijn vele reizen. De volgende vaas wordt ook opgetild. En ja hoor, die is voor een van de zonen. En nog een vaas wordt opgetild en je raadt het al: die is voor de andere zoon. Zo leuk, iedereen krijgt een kadootje van papa.
Op de dag van de uitvaart neem ik een grote vaas mee. Echt een hele flinke en wat wordt hij prachtig gevuld met allemaal verschillende bloemen. Het wordt een kleurrijk bloemstuk door het samenvoegen van alle losse bloemen. Een prachtig kado voor deze geliefde man.
