Onze hoofdstad, altijd fijn om even in de “echte” wereld te vertoeven. Meestal om te shoppen, maar deze week niet. Ik mag een afscheid verzorgen op een van de mooiste begraafplaatsen van Nederland: “Zorgvlied”.
Het is echter niet een begrafenis. Zijn lichaam moest worden ver-ast en later teruggegeven worden aan de Noordzee. De ceremonie vindt plaats op een fraaie jaren’30 locatie aan het begin van de begraafplaats, aan de Amstel gelegen. Niet ver van de RAI. Daar is een plek die we helemaal niet associëren met rust, ruimte en stilte. En toch is dat wat je daar vindt, in een mooi aangelegd park/begraafplaats. Dat maakt deze locatie zo bijzonder.
Na de ceremonie een wandeling met een rijdende baar waar de kist op rust. Lopend tussen eeuwenoude bomen waar eekhoorntjes over de graven hippen. Een plek waar je de diversiteit van de mens ziet weergegeven in puur marmer. Soms inmens groot, wel 4 meter breed om het verdriet weer te geven. Dan weer afgewisseld met een kunstwerk. Of alleen de tekst: “familiegraf”. We lopen langs een monument met allemaal pennen. Dit is de laatste rustplaats van Annie MG Schmidt.
We komen aan bij een “tipi-tent”. Dat is de vorm die het buiten crematorium heeft. We zetten de baar voor de oven. Na wat laatste woorden is het zover. We nemen echt afscheid. De roestvrijstalen ovendeur schuift open, de kist verdwijnt in het vuur. Slik, de tranen komen bij de aanwezigen. In stilte lopen we terug. De bomen geven ons hoop en beschermen ons tegen de regen die inmiddels valt.