Het is lente!
De vogeltjes fluiten in de moestuin, de koolmeesjes en het roodborstje zijn op zoek naar een nieuw plekje om een nestje te bouwen voor het toekomstige kroost. Thuis minder goed nieuws: de mooie blauwgroene parkiet lag dood in de kooi. Al rouwend staart de overgebleven gele vogel hem aan en kijkt bedroefd. Ik zoek een klein kistje en begraaf het vogeltje in het bosje bij de moestuin.
“Opa vogel loopt nooit meer, praat nooit meer en eet nooit meer.“ Een prachtige omschrijving van een kleinkind van 2 jaar over zijn Opa. Hij had goed door wat er aan de hand was. Opa in de kist. Nooit meer eten, nooit meer knuffelen. De geluksvogeltjes hangen aan de knopjes van de kist, ze maken het lief. Opa was superlief. Als een kaarsje aangestoken wordt, is dat gelijk de connectie met de kaarsjes op de uitvaart. Hij houdt opa levend. Benieuwd wat het kleine mannetje meegekregen heeft van de genen van Opa.
Want alles wordt doorgegeven, soms één op één. Alleen zie je dat pas later. Tijdens de viering van mijn broers’ verjaardagen hebben we bij Moeders foto’s bekeken. Tantes die al niet meer zijn, staan stralend en jong op de foto en lijken sprekend op mijn nichten. Oh, wat gaat het leven snel. Het heeft mooie kanten.
Het is lente, zin in het zonnetje en in afwachting kijkend naar de vogelhuisjes, tot de kleine vogeltjes zich laten zien…