als je wereld op zijn kop staat
Het was een warme dag. Ik zou net bij een familie binnenlopen voor
het levensverhaal van een opa. De telefoon gaat over…
“Kunt u aanstaande vrijdagavond een crematie verzorgen?
Wij hebben 2 wensen die vervuld moeten worden:
1. bij aanvang van de dienst willen wij een biertje drinken in de aula.
2. de honden moeten mee naar het crematorium.”
Ik ga bellen en heb kort daarna een aantal mogelijkheden.
Als ik aankom, zie ik een aangeslagen familie. Er is een jongeman verdronken.
Het blijkt dat ik niet de eerste uitvaartbegeleider ben die hier vandaag was.
Eigenlijk was alles al besproken, de kist was uitgezocht, de advertentie doorgenomen…
Alles leek in kannen en kruiken…
Echter, de eerste begeleider was niet bereid hun 2 wensen te vervullen.
Met een “geen sprake van” was er geen opening naar een oplossing.
De familie heeft de uitvaartbegeleider weggestuurd. Zij waren ondanks de situatie,
helder van geest, waardoor ze zich beseften dat zij een keuze hebben.
En dat er altijd tijd en mogelijkheden zijn om wensen in vervulling te laten gaan.
Zo kwam ik hier. Tijdens het luisteren voelde ik een enorme angst omtrent de
conditie van het lichaam van hun geliefde zoon, man en broer.
Ik kon de spookbeelden uitlezen van hun gezichten.
Het betreft hier een politiemelding waarbij onderzoek wordt gedaan om een
misdrijf uit te sluiten. Na een bezoek aan het crematorium kon ik rust geven
omdat er nog afscheid genomen kon worden. Bij het verzorgen, zijn de honden
meegegaan naar hun baasje. Ontroerend te zien dat de honden voelden wat er
aan de hand was. Ook de familie kon zich nog een keer verbinden met deze zo geliefde man.
Dit was het begin van een aantal zeer intense dagen.
Suzanne de Rooij