De Lemster vlag wappert halfstok
Het is een half jaar geleden dat een jongeman
zwaait vanuit zijn scootmobiel met Lemster vlaggetje. Ik groet vriendelijk terug.
Een paar weken later sta ik aan zijn voordeur voor een
voorgesprek. Een man van mijn generatie doet open. Al
gauw wordt duidelijk dat we een en ander moeten bespreken.
Hij heeft korter dan een jaar te leven. Dat is heel verdrietig.
“We maken het afscheid niet verdrietig”, zegt hij met
een smile. Al snel is er een frisse, gevarieerde playlist en rijst
het idee om de getalenteerde dochter de rouwkaart te laten
ontwerpen. Als echte Lemster moet het plaatsvinden aan
het Lemster strand. Vlakbij zijn werk, waarvoor hij bijna een
kwart eeuw met plezier klaarstond. Nu liet zijn gezondheid
het niet meer toe. En moest hij hard inleveren aan levenskracht.
Dat viel niet mee. De dag, zorgvuldig met zijn vrouw
en vriend doorgenomen, was aangebroken.
De burgemeester
was gevraagd of Lemster vlaggen halfstok mochten hangen
op het strand bij het afscheid van de geliefde man, zo
trots op ‘zijn Lemmer.’ Velen kwamen de laatste groet brengen.
Aansluitend een liefdevolle, door hemzelf geregisseerde,
ceremonie. Onder applaus liepen we door zijn erehaag
en reed de rouwauto het strand af. De bloemenzee bleef in
Lemmer. Ter troost en om te laten drogen door zijn dochter.
Misschien komt het wel in de kunst terug…
De klokken van de Lemster Toer luidden. Het was mooi, maar intens.