Het is Oudjaarsdag. Op weg naar Nieuw, met het regelen van het afscheid in Leeuwarden. Het vriest dat het kraakt. Nog niet zo mal dat er een Elfstedentocht aan komt.., maar toch. Alles lijkt wel omgetoverd te zijn tot een ijsbaan. We brengen mevrouw over van het verzorgingstehuis naar de kerk. Dan is het toch prettig dat we vandaag professionele dragers erbij hebben. Keurig geklede jonge mannen die precies weten ‘hoe het heurt’. Bijna schaatsend met de kist naar de rouwauto. Het eerste stukje van deze reis hebben we gehaald. Bij de kerk aangekomen, zijn er veel minder genodigden dan verwacht. Logisch om nu niet met gevaar voor eigen leven naar een afscheid te komen. Dat kan een brug te ver zijn. Door de voorspelde gladheid waren we allemaal eerder dan gebruikelijk, je wilt natuurlijk niet te laat komen als je gaat. We hebben de mensen warme koffie aangeboden en er ontstond een gemoedelijke (niet zo ingeplande) informele condoleance. Ondanks de kou voelde de enigszins grote kerk toch een kleine intieme ruimte. Waar de mensen van nature de eigenschap hebben om niet vooraan te gaan zitten, sloten de kerkbanken zich zonder dat er gaten waren. Juist nu was het fijn om naar voren te komen en zo samen te verbinden en er écht bij te zijn. Het zit hem niet in de aantallen, maar de verbinding. Stijlvol verliet je geschouderd de kerk, op weg naar je laatste rustplaats waar de sneeuwvlokjes vertederend als een deken neerdwarrelen op je kist.
Pure Uitvaart
Suzanne de Rooij,