Fotografie
Als je 90 jaar mag worden en je man had als hobby fotografie, dan kun je wel nagaan: er is enorm veel beeldmateriaal. Ook zijzelf hield er later in haar leven van om de camera vast te houden. Wat laat je dan zien? Je kan natuurlijk niet iemands hele leven laten opnieuw afspelen tijdens een uitvaart. Maar dat er keuze is, dat is wel duidelijk. De kinderen hebben alles jarenlang gedigitaliseerd.
En vandaag, op de dag van het afscheid, valt alles samen. We krijgen een mooie impressie van de vorige eeuw te zien, waarbij zij al op jonge leeftijd mocht poseren voor de camera. De kleding die gedragen werd, het behang en de meubels, ze laten ons genieten van de tijden van weleer. Het lijkt wel of het vroeger allemaal vriendelijker was: toen was geluk heel gewoon.
Inmiddels zien we ook selfies van oma en kleinkind. Datzelfde kleinkind nam ons nu mee in haar herinnering aan het theater, waar zij en haar oma naartoe gingen. Haar prachtige sprekende verhaal sprak tot de verbeelding en werd afgesloten met zang. Vroeger zong oma voor haar en vandaag zong zij voor oma. Het had geen foto nodig. Ik kon het zonder dat specifieke beeld, levendig voor mij zien. Wat waren die twee wijs met elkaar. Een prachtig plaatje, zonder beeld, maar alleszeggend.
