Deze taal is gelijk
De afgelopen periode ben ik internationaal bezig geweest. Meestal doe ik de uitvaarten in het Nederlands, maar deze maand is het van alles. Een uitvaart, deels in het Engels en deels in het Fries gesproken. Een uitvaart van onze oosterburen in het Duits. Zij beleven een afscheid weer anders dan ons. Maar de taal van het hart is gelijk en ook het gemis is niet anders. Het blijft bijzonder om zo dichtbij te mogen zijn wanneer er verdriet is. Na de grote schrik dat het ineens echt gestopt is, het ademen… komt er een besef dat langzaam doordringt: dat nooit meer nu voor altijd is. Dit geldt niet alleen voor de mensen. Ook de dieren voelen de verandering. Het is belangrijk dat zij ook afscheid kunnen nemen. Deze trouwe viervoeter moest het meemaken dat zijn grote baas, die er altijd voor hem was, ineens in een ambulance het huis uitging en niet meer zou terugkeren. De hond was zoekende. Op de dag van de uitvaart heb ik hem meegenomen om “dag” te kunnen zeggen tegen zijn baas. Hij werd rustig en begreep nu wat er aan de hand was, ontroerd ging hij liggen. De rust kwam terug en hij heeft tijdens de ceremonie trouw aan de voeten gelegen van de echtgenoot. Zijn nieuwe baas. Ze kunnen nu troost bij elkaar vinden.
