

Het is bijna lente, de dagen worden langer. Ik word in het weekend gebeld:
Moeder is heengegaan. Ik kom in haar appartement in het verzorgingshuis.
Daar heeft ze haar laatste tijd doorgebracht. De woning waar ze
met haar gezin heeft gewoond bevindt zich op fietsafstand. Een
boerderij, in de polder. De plek waar de zonen zijn opgegroeid en
waar de jongste het bedrijf van vader voorzet. Vader is reeds een
decennium overleden en zijn laatste rustplaats is in Emmeloord.
Na de verzorging gaan we praten over een passend afscheid. De
eerste gedacht gaat uit naar Emmeloord, bij de begraafplaats. Maar
net op deze datum is er geen plek voor ons in de “herberg”. Verder
pratend komen we tot de conclusie dat we het afscheid van Moeder
ook in haar voormalige ‘thuis’ kunnen houden. Zo gezegd bouwen
we de schuur van de boerderij om tot een aula. Met gestoffeerde
wanden, stoelen en vloerbedekking maken we het gereed tot in de
puntjes. Vooraan maken we een herinneringen-tafeltje met geliefde
spulletjes van haar. Op de dag van het afscheid hebben we een
prachtige ceremonie, waarin de zonen en kleinkinderen spreken.
En wat niet mocht ontbreken: “Lekker op de trekker“ galmt door de
omgebouwde schuur. Oma was dol op dit liedje. Toen de kleinkinderen
Oma uitdroegen, zijn we haar gaan begraven. Bij de terugkomst
was de aula inmiddels omgebouwd naar een plek om samen te zijn.
De warme soep en bolletjes gingen er goed in en de genodigden en
zonen konden zo nog meer fijne herinneringen ophalen aan deze
zo geliefde vrouw. Ze verdiende een lintje, die heeft ze gekregen. Het
was een uitermate passende omgeving, daar kan geen “herberg”
tegenop!
Pure Uitvaart, Suzanne de Rooij