Het is de lentezon die het al heerlijk warm maakt.
Je bent in de tuin aan het werk. Tijd om koffie te drinken.
Langzaam wordt het stil daar bij het raam in die schommelstoel…
Bij binnenkomst vallen mij jouw eenvoudige, kleurrijke houthakkers-blouse op
samen met je gebreide wollen sokken.
Het lijkt wel alsof je erbij zit en ieder moment met het lepeltje
gaat roeren in je mok. Je vrouw en een broer zitten aan
tafel. Ik luister naar het verhaal over jou. Wat een bijzonder
mens. Je blijft thuis, er is geen beter plek dan je laatste dagen
thuis op te baren: in je eigen atelier. De verzorging doe ik samen
met je vrouw en broer. We nemen de tijd en je komt in een kist te liggen,
een kist door jou zelf uitgezocht. Je vrouw zegt: ”Ik wil het klein houden”.
Het is aan mij om te weten te komen wat zij onder ‘klein’ verstaat.
Zij dacht aan zo’n 30 mensen. Met dat aantal zouden we het namelijk
thuis kunnen houden. De dag van het afscheid is tevens weer een zonnige dag.
Jouw afscheid is in de tuin. De sfeer is gemoedelijk, we luisteren we naar
mooie teksten en muziek. We hebben gekozen om met deze groep mensen bij
elkaar te blijven. We gaan samen met de bus naar de natuurbegraafplaats.
Het is jouw laatste reis. Er staan bosjes tulpen in zinken emmers bij jouw rustplaats.
Op deze normaliter rustige plaats van stilte, heeft iedereen je toegesproken!
Hoe indrukwekkend! Om stil van te worden….
Suzanne de Rooij