Dit jaar is met veel regen begonnen. Vol positiviteit spitten we de bedjes om, om alles mooi te maken. Mijn partner heeft deze winter gebruikt om een permacultuur te maken. Dit is nu een uitkomst, want het water slaat niet dicht op de kleigrond.
Voorjaar: de kipjes kunnen weer naar buiten. Jij paste op de kipjes, als wij even vrij hadden. De eerste plantjes waren gekocht voor in de botanische tuin. Nog nooit zulke mooie plantjes gehad. Een week later, als we weer op de tuin zijn, hebben de slakken ook kennisgenomen van de kwaliteit ervan en staat er bijna niets meer. Ook de zorgvuldig voorgekweekte Dahlias in allerlei kleuren, hebben we niet in bloei zien staan. Knollen doen het altijd wel prima, maar ze willen dit jaar niet stralen.
Komt het omdat onze grote vriend van de moestuin er dit jaar niet is? Altijd was hij op de tuin, altijd gedisciplineerd: de aardappels op tijd de grond in, de bonenrekken zetten, de grond moet zwart zijn en de sperzieboon wordt een plant. Jij had het verdrietige bericht gekregen dat het niet meer goed zou komen met je gezondheid. Net na de zomer komt het telefoontje: jij bent overleden. Verdrietig, maar dapper gaan we ermee aan de slag, met het afscheid. Jouw geliefde boontje als achtergrond op de kaart voelt vertrouwd. Niets blijft altijd hetzelfde, maar de liefde voor jou en voor de tuin is bij ons allemaal groot. Gelukkig blijf je thuis, waar alles zo vertrouwd is. Je familie, vrienden en kennissen kunnen voor de laatste keer ‘dag’ zeggen.
Wij stoppen onderweg naar het crematorium bij de tuin. Ik pluk een boontje en leg deze op jouw kist, ontroerd rijden we weg om definitief ‘dag’ te zeggen. Met een brok in mijn keel en met een kring van familie om je heen, beleven we een liefdevol afscheid. Wat hadden we een leuke band, wat zijn we verschillend, maar beiden dol op de kipjes, de tuin en beiden dapper.
Rust zacht.