We hadden een groot feest (mijn zoon zijn eerste communie) en jij kwam op je nieuwe elektrische fiets vanaf Bergen naar Lemmer. Onderweg app je een foto met je lieve al oude Biegel die alles voor je was zeker na het overlijden van je zoon van 27 jaar ander half jaar geleden. Het overlijden van je zoon heeft het juist ons contact enorm versterkt, vroeger kwamen we veel bij jullie in het hotel Sinterklaas vieren en bij jullie wat altijd leuk. Bergen zee, bos en schilderachtig plaatsje in Noord Holland. We spraken nu geregeld af appte elkaar en nu net je hotel verkocht had op weg naar een leven dat je niet geleefd wordt maar zelf de touwtjes in handen neemt.
Je komt aan, we gaan gezellig uit eten bij de Pizzeria in het dorp waar ze het snappen. Zoals je zei. Ik laat je kennis maken met Apperol-sprits – een heerlijk zomers drankje oranje van kleur bitter van smaak, beetje prosecco en bruisend mineraalwater, versiert met een schijfje sinaasappel. We hebben een hele fijne avond. En de dag erop het grote feest. We genieten enorm van alle visite het is prachtig weer zonnetje schijnt al lekker er zitten buiten in de tuin. Aan het einde van de dag sluiten we weer af met een Apperlo hier kan ik wel aan wenen zegje en we kletsen uren. Over de liefde over het leven over het verlies van je zoon, over dat niemand 112 ging bellen, over houden van en ik kan zeggen ik hou van jou. Geweldige nicht. De volgende dat ga vroeg uit bed ik heb mij deze zomer aangeleerd om eerst een kilometer te gaan zwemmen. Jij gaat mee; het is 7 uur in de ochtend. Het koude water lacht ons nog niet echt toe maar dapper als we zijn gaan we er langzaam in via de zwemtrap van mijn tuin.
We maken een paar slagen en jij geeft aan dat niet gaat en dat je er uit wil, je zegt tegen mij ga jij maar verder zwemmen. Nee, ik blijf bij je en klauter je naar boven op de zwemtrap. Ik pak een stoel want je wankelt en hebt geen kracht. Je haalt zwaar adem, ik ben angstig en heb er geen goed gevoel over. Ik roep mijn zoontje van 9 toen en vraag om de telefoon te brengen. Ik hou jou in mijn armen ter ondersteuning en doe je een handdoek om. Ik bel 112 vertel in kort het verhaal. Ze komen er aan als verslechterd mag gerust weer bellen zegt de vrouw. Mijn zoontje volgt mijn instructies op en doet de Biegel in de WC, onze Boemer die geen traploopt tilt hij naar boven. Zet de voordeur open de schuifpui van de tuin staat open als ze komen dat ze gelijk door kunnen lopen.
Zijn misschien 2 minuten verder en de situatie is aanzienlijk verslechterd. Ze veranderd van kleur, ik hoor haar wel ademen maar het borrelt vocht belletjes in haar keel. Ik bel opnieuw 112. “Ze zijn op de rondweg” wilt u aan de lijn blijven vraag ik aan de vrouw. Ik vraag wat ik kan doen, ik hoor haar ademen zegt de vrouw ze zijn er bijna dan hoor de sirene. Mijn hart bonkt als een gekke. De vouw van 112 zegt dat de ambu voor mijn deur is. Ik zeg “ja” ik zie ze. Ik zeg er achteraan: Ik denk dat het te laat is.
Ik zie de mannen de stijger komen en voel de energie van mijn geweldige nicht uit het lichaam trekken, de mannen van de ambulance tillen haar naar binnen ze vragen of ik kan reanimeren en begin te reanimeren. De andere broeder haalt spullen uit de ambulance. En neemt het over er komt veel vocht uit mond vanuit de longen. In de tussentijd bel ik mijn broer. Hij neemt niet op dus ik stuur een appje gaat niet goed hier ben thuis, kom onmiddellijk. Even later staat mijn broer ook in mijn kamer. Hij ontfermt zich over mijn zoontje, de tweede ambulance is er inmiddels ook. Ze zijn zeker 25 min bezig geweest. En vragen mij of ze mogen stoppen. Ik zeg ja en de tranen springen in mijn ogen. Het zou mij niet gebeuren en toch gebeurd het mijn lieve nicht is niet mee. Die avond ervoor heeft ze haar hele levens verhaal aan mij verteld dus ik wist wat ik moet doen. Haar vriendin bellen uit Amsterdam. Zij zit in de auto. Kun je de auto aan de kant zetten? vraag ik. Ze staat aan de kant en ik vertel haar dat mijn nicht hier op mijn bank ligt en niet meer ademt.
Het is maandag, begin van de moeilijkste week uit mijn leven.