Ze wist dat het einde naderde. Van de sterke vrouw die zij vroeger was, had ze veel moeten inleveren. Haar geliefde dochter had alles met haar doorgenomen. Ze hadden het tot in de puntjes voorbereid. Gek genoeg hadden ze het niet over bloemen gehad. Terwijl ze zoveel daarvan hield. Daarom kreeg ze ze volop. Verschillende bloemisten werden ingeschakeld om de rouwstukken te verzorgen. Het bijzondere was, dat hoewel ze door meerdere bloemen-kunstenaars waren gemaakt, ze allemaal hetzelfde kleurenpalet hadden, gelijk aan het hoofd bloemstuk van de familie. Zo, dacht ik, er wordt hier van boven toch fijn mee geregisseerd. Prachtig om te zien, net als de Powerpoint en muziek. Niet zomaar een MP3 of CD, nee, live muziek!
Haar kleinzoon kan spelen als de beste, daarom hadden we in het crematorium een vleugel laten komen. Op het moment dat de genodigden binnenkwamen, vervulden serene klanken de ruimte, waarna haar andere kleinkinderen haar naar binnen droegen. Indrukwekkend. Iedereen in de familie had wel een bijzonder lijntje met deze vrouw en dat werd zichtbaar in de verhalen en het beeldmateriaal. Mede door de violen en harp werd de gevoelige snaar geraakt: de klanken raakten de ziel. Tranen konden niet uitblijven. Het gemis was op dat moment al zo voelbaar. Het is dan helpend dat alles zo mooi samenvalt en dat maakt het verdriet nét iets zachter.