In de kringloopwinkel kom ik naast een stripverhaal van de Hulk, ook een fotoverhalenboek van Tita Tovenaar tegen. Wie kent haar niet meer? Met haar grobbebollen op de bank. Het roept iets op van gezelligheid. Iets heerlijk onschuldigs. En dat, dat maakt me blij. In die tijd was de wereld voor mijn gevoel nog zoveel liever en zachter.
Nu komt het nieuws binnen van de dood van Alexei Navalny. Een schok en steeds weer schiet de gedachte daaraan door mijn hoofd. Wat een wereld. Wat een dapperheid en kracht. Gebroken, zonder te blikken of te blozen. De demonstratie op de Dam als reactie op zijn overlijden… oh oh wat erg. De ene dood raakt je ziel met pijn.
De andere roept bewondering op, zo waardig en ook zo dapper. Oud-premier Dries Van Agt stapte samen en hand in hand met zijn vrouw Eugenie, uit het leven. Laatst was ik zelf bij een euthanasie aanwezig. Wat een zachte manier om te stoppen. Toch ook onwerkelijk, ineens stopt na een paar minuten de ademhaling.
Staat alles stil. Zoals bij Tita Tovenaar. Alleen is het niet zoals bij Tita, dat je in je vingers klikt en alles weer gaat bewegen.
Nu niet. Het is vergelijkbaar met een geboorte. Niet te bevatten, zo klein en alles doet het. Zo perfect. En nu aan de andere kant van de medaille, zo vredig en zo rustig. Ja, zo stil ineens.