Het was alweer een aantal weken verder. Ik kom langs met bedankkaartjes in de sfeer van het eiland. De fotograaf is met mij meegekomen en komt het fotoboek brengen. Mevrouw vertelde dat bijna niemand had opgemerkt dat er een uitvaartfotograaf aanwezig was. We gingen terug naar de speciale dag van “dag” zeggen.
Het fotoboek was een plaatje geworden. Een mooie, liefdevolle weergave. Verheugd bladeren we door het boek. We zien kaarsen in de kleuren van Terschelling, het voormalige kerkje en prachtige bloemen, verzorgd door de bloemkunstenaar. Alles geeft zowel kracht als zachtheid weer. Heel hun leven hebben zij in Lemmer gewoond en gewerkt. De kring van verbinding met andere mensen was groot. De genodigden voor de ceremonie kwamen aansluitend binnen, waar ze verwelkomt werden met een heerlijke lunch.
De zon doet haar best, waardoor we lekker naar buiten konden. Er wordt echt de tijd genomen voor de mensen waar ze lief en leed mee gedeeld hadden. Het verleden is te zien op een scherm. Het TV-scherm staat op ooghoogte, waardoor het lijkt alsof de overledene in het gezelschap meekletst met zijn vrienden. We beginnen aan de ceremonie. Kaarsen worden aangestoken en de dochters delen ieder op hun eigen manier verhalen over hun papa.
Mevrouw zelf spreekt ook. Dat zie ik niet zo vaak. Krachtig en vol passie vertelt ze over de betekenis van een voor hen heel belangrijk lied. Kippenvel, het beklijft. Ik zou nu de tekst nog bijna letterlijk na kunnen vertellen. Na de laatste groet maken we een cirkel bij de witte rouwauto. Het is tijd te beginnen aan de laatste reis.